Οι «εφιάλτες» στον Ατρόμητο και η κοντή μνήμη για Σιδηρόπουλο

Λίγο αν γνωρίζει κανείς από ποδόσφαιρο, μπορεί να αντιληφθεί ότι αυτό το «πράγμα» στον Ατρόμητο δεν μπορεί να αλλάξει από τη μία εβδομάδα στην άλλη. Σίγουρα, είναι πολύ ωραία η εικονική πραγματικότητα του Football Manager που όλα μπορεί να αλλάξουν με την επιλογή ενός «σωστού» σχηματισμού, ωστόσο αυτό απέχει πολύ από το κανονικό ποδόσφαιρο, που δεν παίζει η ομάδα του Περιστερίου.

Εξαίρεση από αυτό δεν αποτελεί ούτε το ματς κόντρα στην ΑΕΚ. Δεδομένα, δεν επρόκειτο για παιχνίδι του μέσου όρου, αφού οι δυσκολίες λόγω της ποιότητας είναι πολύ περισσότερες από ένα ματς όπως αυτό κόντρα στον Πανιώνιο ή κόντρα στον Βόλο που προηγήθηκαν, αλλά στην ουσία δεν αλλάζει το παραμικρό, αφού το αποτέλεσμα μένει ίδιο: Μηδέν εις το πηλίκον.

Όπου μηδέν, βλέπε δύο ευκαιρίες στο εντός έδρας με τον Βόλο (αμφότερες από εκτελέσεις κόρνερ), μηδέν με Παναθηναϊκό εκτός έδρας, μισή ευκαιρία με τον Πανιώνιο, τέσσερις τελικές κόντρα στην ΑΕΚ με δύο ευκαιρίες ουσιαστικά με την κεφαλιά του Γιακουμάκη και το πλασέ του Στρούγγη.

Αυτή η κάκιστη αγωνιστική εικόνα μεταφράζεται σε μηδέν γκολ στα τελευταία πέντε ματς, ένα στα τελευταία έξι το οποίο σημειώθηκε πάλι από στατική φάση στο 94’ κόντρα στον Παναιτωλικό και ταυτόχρονα έχει και επτά γκολ παθητικό σε πέντε ματς…

Ο Ατρόμητος δεν ζει αυτό το έργο για πρώτη φορά. Συγκεκριμένα, από τον Γενάρη μέχρι τον Απρίλιου του 2013 στο «τιμόνι» ήταν ο Νίκος Αναστόπουλος. Σκηνικό ίδιο. Ομάδα άχρωμη, άοσμη και άγευστη και ένας απολογισμός με επτά (!) μηδέν στην επίθεση σε οχτώ ματς, έφεραν την αποχώρηση του έμπειρου προπονητή, που τότε είχε αναλάβει τα ηνία από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς.

Με αυτή τη διαμορφωθείσα κατάσταση ο Σάββας Παντελίδης που πλέον έχει συμπληρώσει δύο μήνες στον πάγκο, έχοντας 12 ματς σε αυτή την περίοδο, βλέπει την ομάδα του να είναι ακόμα στον στόχο, κάτι στο οποίο και ο ίδιος έχει μερίδιο, όπως φυσικά και ο προκάτοχός του. Βέβαια, τα δύσκολα αρχίζουν τώρα, καθώς τα εναπομείναντα ματς αποτελούν το καθένα ξεχωριστά κι έναν τελικό και μάλιστα όλα τα παιχνίδια είναι εξαιρετικά υψηλών απαιτήσεων. Ολυμπιακός εντός, ΟΦΗ εκτός, Ξάνθη εντός και Άρη εκτός αποτελούν τον Γολγοθά που θα κρίνουν αν ο Ατρόμητος θα κοιτάξει προς τα πάνω ή προς τα play-out.

Κι αντί επιλόγου, αξίζει πράγματι σχολιασμό τόσο η διαιτησία του Τάσου Σιδηρόπουλου, όσο και τα όσα έχουν σχολιασθεί από τη λήξη του αγώνα και μετά. Πράγματι, ο Θεσσαλονικιός ρέφερι ήταν υπερβολικός με τη χρήση της κίτρινης κάρτας και ειδικότερα στο πρώτο ημίχρονο. Τουλάχιστον, αχρείαστες αυτές στον Τσιγκρίνσκι (14:15) και Αραούχο (33:08), αφού ναι μεν οι παίκτες της ΑΕΚ έπαιξαν με τα χέρια πάνω στο κεφάλι των Γιακουμάκη και Κιβρακίδη, αλλά όχι με ιδιαίτερη σφοδρότητα, όπως όμως πολύ περισσότερο ανύπαρκτες ήταν αυτές στον Γούτα (50:52) που κανείς δεν κατάλαβε γιατί δόθηκε και στον Κατράνη (52:40) που έχει πάει να χωρίσει τον Σιμόες με τον Μπουσούλατζιτς.



Οι υπόλοιπες σε Κιβρακίδη, Λιβάγια, Σιμόες ήταν ολόσωστες. Σε ό,τι αφορά τη δεύτερη κάρτα που ζητά στον Κιβρακίδη η ΑΕΚ, καλό είναι να λάβουμε υπ’ όψιν την κριτική του Βαρούχα, που ούτε από το Περιστέρι είναι, ούτε έχει κατηγορηθεί για «φιλοαετζήδικα» συναισθήματα, από τη στιγμή που φάση-μαρς δεν είναι.

Βέβαια, η συμπεριφορά του διεθνούς διαιτητή μόνο τυχαία δεν ήταν. Επειδή, η μνήμη στη χώρα μας είναι πολύ κοντή, είναι σοφό να θυμίσουμε ότι ο Σιδηρόπουλος με όσα έπραξε στο ίδιο γήπεδο πριν από ακριβώς έναν χρόνο (7/2/19) ήταν απίθανο να αφήσει το παιχνίδι να του ξεφύγει. Τι έγινε τότε; Στο ματς Κυπέλλου και πάλι ανάμεσα στις δύο ομάδες στο πρώτο ημίχρονο είδε και δεν έδωσε το ξεκάθαρο χέρι πέναλτι του Χουλτ (2:35) και αντίθετα με μεγάλη σιγουριά από τα περίπου 30 μέτρα απόσταση, μετέτρεψε το φάουλ του Καρασαλίδη στον Αλμπάνη (5:00) σε πέναλτι σε μια απόφαση… Παπουτσέλη. Τότε, όμως, το μότο που κυριαρχούσε ήταν «σας… Πόνσε» και φυσικά η διαιτησία κάθε άλλο παρά «σφαγιαστική» χαρακτηρίστηκε.